Λόγια της σιωπής

Καλά Χριστούγεννα πάλι

Η σιωπή βρίσκει πάντα έναν τρόπο να μιλήσει, με ή χωρίς λόγια. Αυτό το τραγούδι έχει λόγια και Θα ήθελα να ζητήσω μια μετάφραση. Ζιτώ στη σιωπή

Παρακαλώ... και ευχαριστώ

(And in case the above is completely wrong or makes no sense, I'll say it in English: please...translation )

Λόγια της σιωπής -- Ελένη Τσαλιγοπούλου

Κράτα με στο σκοτάδι,
πάνω σου πιο σφιχτά
ν' ακούγεται η καρδιά όταν ζητάει το χάδι...
Κράτα με και θυμήσου
ψέματα μη μου πεις
τα λόγια της σιωπής διαβάζω
στο κορμί σου...

Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου για σένα να ζω...
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...

Να 'ξερες πως πονάει το τελευταίο φιλί
κι ακόμα πιο πολύ όταν σε προσπερνάει...
Αν είναι να μου δώσεις
τέτοιο φιλί πικρό
δώσ' μου το να το πιω
δίχως να μετανιώσεις...

Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου
για σένα να ζω...
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ
που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...

Originally Posted by dya

Καλά Χριστούγεννα πάλι

Η σιωπή βρίσκει πάντα έναν τρόπο να μιλήσει, με ή χωρίς λόγια. Αυτό το τραγούδι έχει λόγια και Θα ήθελα να ζητήσω μια μετάφραση. Ζιτώ στη σιωπή

Παρακαλώ... και ευχαριστώ

(And in case the above is completely wrong or makes no sense, I'll say it in English: please...translation )

Dya mou your Greek is perfect, i'm very proud of you. Only one thing, ζήτω is written with -η.

I tried to translate the song. Oriste koukla...

Λόγια της σιωπής
Words of silence

Κράτα με στο σκοτάδι,
Hold me in the darkness,
πάνω σου πιο σφιχτά
tighter on you
ν' ακούγεται η καρδιά όταν ζητάει το χάδι...
to be heard the heart when it asks for the caress…

Κράτα με και θυμήσου
Hold me and remember
ψέματα μη μου πεις
don’t lie to me
τα λόγια της σιωπής διαβάζω
I read the words of silence
στο κορμί σου...
on your body…

Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
I love you so much that I may
και να μάθω μακριά σου για σένα να ζω...
learn for you to live away…
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ που μπορεί
I love you so deeply that I may
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...
stand to live away from you…

Να 'ξερες πως πονάει το τελευταίο φιλί
I wish you knew how much it hurts the last kiss
κι ακόμα πιο πολύ όταν σε προσπερνάει...
and even more when it passes you by…
Αν είναι να μου δώσεις
If you have to give me
τέτοιο φιλί πικρό
such bitter kiss
δώσ' μου το να το πιω
give me to drink it
δίχως να μετανιώσεις...
without regret…

Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
I love you so much that I may
και να μάθω μακριά σου
learn for you to live
για σένα να ζω...
away…
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ
I love you so deeply
που μπορεί
that I may
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...
stand to live away from you…

Ευχαριστώ πολύ για τα λογια σου, Μαρια μου

Και ευχαριστώ για τη μετάφραση

Μ'αρεσει πολύ αυτό το τραγούδι. Απλό αλλά σημαντικό. Και είχα δίκιο: η σιωπή έχει βρει έναν καλό τρόπο να μιλήσει σε αυτοί οι στίχοι

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να μεταφράζεις ποιήματα αλλα δεν θέλω μια ποιητική μετάφραση. Μονο μια απλή μετάφραση. Μαρία;

(Ok, this is for anybody who wants, can and has the time to translate. No hurry I can understand parts of it, but it's a long way from song lyrics till Kavafis, so I wouldn't rely on my poor understanding)



Ελεγεία των Λουλουδιών---Κωνσταντίνος Π. Καβάφης ---Τα Αποκηρυγμένα

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Κι' απ' όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
η νεότης πιο ωραία. Αλλά μαραίνεται
γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται·
η πασχαλι[αίς] με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Αλλά τα ίδια μάτια δεν τα κυττάζουνε.
Και άλλα χέρια σ' άλλα στήθεια τα βάζουνε.
Έρχοντ' οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε·
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ' αναγνωρίζουν.

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Αλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
Αυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε·
κ' επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.

Πάλ' ήλθε καλοκαίρι κ' οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Αλλ' απ' το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
Βαρυά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.


Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Λησμονημένου Αυγούστου κρίνοι μας στέφουνε,
τ' αλλοτεινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
σκιαίς αγαπημέναις γλυκά μας γνέφουνε
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.

Nice choice Dya. Kavafis is one of my favourite poets, my very favourite is Kostas Kariotakis.

Ελεγεία των Λουλουδιών
Elegy of flowers

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
As many flowers there are, they bloom in the summer.
Κι απ' όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
And from all the flowers of the plain, youth
η νεότης πιο ωραία. Αλλά μαραίνεται
seems more beautiful. But it withers
γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται•
quickly, and when it dies, it doesn’t reborn;
η πασχαλι[αίς] με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.
the lilacs sprinkle it with the tears of coolness.

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
As many flowers there are, they bloom in the summer.
Αλλά τα ίδια μάτια δεν τα κυττάζουνε.
But the same eyes don’t look at them.
Και άλλα χέρια σ' άλλα στήθεια τα βάζουνε.
And they put other hands in other breasts.
Έρχοντ' οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε•
The same months come, but they seem strange;
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ' αναγνωρίζουν.
the faces have changed and they don’t recognize them.

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
As many flowers there are, they bloom in the summer.
Αλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
But they don’t stay always with our joy.
Αυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε•
These that delight, these ones grieve;
κ' επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
and over the tombs, that we cry, they come out,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.
while they colour our smiling plains.

Πάλ' ήλθε καλοκαίρι κ' οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
The summer came again and all the plains bloom.
Αλλ' απ' το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
But from the window it’s difficult to reach it.
Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
And the glass it’s getting smaller and smaller and it gets lost.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
The pained eye becomes hazy, it can be caught.
Βαρυά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.
Heavy the tired legs, they don’t prop us.

Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
It’s not for us this year that all the plains bloom.
Λησμονημένου Αυγούστου κρίνοι μας στέφουνε,
Lilies of forgotten August crown us,
τ' αλλοτεινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
our former years return fast,
σκιαίς αγαπημέναις γλυκά μας γνέφουνε
beloved shadows greet us sweetly
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.
and they put to sleep sweetly our poor heart.

Μαρια μου, Ευχαριστώ πάλι

I found many poems of Kavafis already translated. They don't have the same "flavour" in English, but I focused on the ones I could understand(at least parts of) in Greek and I was able to "use" the translation in order to ...fill in the blank(where I couldn't understand the lyrics myself). The same was with the "Elegy of flowers" except for the fact that I couldn't find a translation and there was no chance to get it on my own

Now, about Kostas Kariotakis... Hmmm, any ideas where should I start from? Let's google a bit, first

Ok, it didn't take too long I found a place with a lot of Kariotakis' poems in Greek. I don't have time now to analyse all of them(the ones that I can actually dare to read through!!).

So far, I picked two. Maria mou, whenever you have the time and the mood There's no hurry :

ΜΥΓΔΑΛΙΑ

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται. ( Does this mean: I still couldn't understand how a woman who is loved can die ?)



Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...


and

ΑΓΑΠΗ

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα ( And I was in the dark. And I was the dark. And I saw a ray(of light) ? )

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Wow you're in my mind. These are some of my favourite poems, some others that I love are Πεθαίνοντας, Θάνατοι, Νοσταλγία, Ιδανικοί αυτόχειρες, Πρέβεζα etc.

ΜΥΓΔΑΛΙΑ
ALMOND TREE

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
And I still couldn’t understand
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
how can die a woman
που αγαπιέται.
that is loved.

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
It has sprouted in my garden an almond tree
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει•
and thus it’s tender that it barely breaths;
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
but each day, each dawn withers it
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
and it won’t give me the pleasure of its flower.

Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
And alas! I have so much love for it…
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
Every morning I go close to it and I kneel
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
and with water and tears I water it
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.
the almond tree that it has sprouted in my garden.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει•
Oh, the lie of its life will end;
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
all the leaves that haven’t fallen, they’ll fall down
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
and its branches will remain bare woods.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
It won’t give me the spring of its flower

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...
But I, the poor man, I had so much love for it…


ΑΓΑΠΗ
LOVE

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
And I was in the darkness. And I was the darkness.
Και με είδε μια αχτίδα.
And a ray saw me.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
Coolness her hilarious face
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
and I was the dry daffodil.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
How did it shake me the awakening of a youth,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
how did they laugh my bitter lips!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
As if her eyes told me that
δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
I’m not anymore the castaway and the lonely one,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
and I bended from the tenderness,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
I that the pain had turned me into rock.

Thank you so much, Maria I really appreciate your desire to help. And your talent and your patience to bear with people who come up with all kind of ideas to translate

Just for the sake of it, I'm gonna post the translation I've worked on(WITH many dictionaries ), while you were posting This way I can compare and see where I was wrong.

I used she/her for everything related to the almond tree, trying to keep up with the original.

I'm gonna read the poems you mentioned tomorrow and see if I can get any meaning on my own. Oh, and Νοσταλγία is one of the first poems of Kariotakis that I found on the internet (and I also found the translation). This is one wonderful poem!!!

Πρέβεζα I already had the intention to read( I read that this is the name of the place where he died and the poem was written not long before his death and it expresses many of his bad feelings about the place and about his state of mind, vision of life and so on. At least this is what I found on the internet. I guess I'll have to read the poem to make sure.)

Thank you again.

ΜΥΓΔΑΛΙΑ—Almond Tree

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
In my garden an almond tree has grown
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει•
And she’s so tender that she can hardly breathe
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
But every day, every dawn wither her
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
And she doesn’t give me the joy of her blossom

Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
And oh me/alas/ETC, I have so much love for her
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
Every morning I go near her and kneel
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
And with water and with tears I water her
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.
The almond tree that has grown in my garden

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει•
Ah, the lie of her life will end
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
Those haven’t fallen, her leaves will fall
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
And her twigs will remain woods.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
The spring of her blossom she won’t give me
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...
And still/yet, me, the poor one, I had so much love for her

Dya mou your translation is very good, bravo! Yes, nostalgia is a wonderful poem, I love it...
Kariotakis was a government clerk and he worked in Patra. As he was working he realized that he didn't like his work and he didn't like the government as well cause he had different political believes, so one day he gave some confidential documents to the newspaper of a friend and his boss transferred him to Preveza. He didn't like this city and Kariotakis was offended, anyway he didn't stand this situation and he killed himself. They found a message in his pocket:

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ' αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.

Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ.

Maria mou, thank you. I had read that there was a "good-bye letter", but I didn't find it in my first searches. Now, how did you know I would be interested in reading that letter?! I mean, from all things related to Kariotakis I was thinking about the letter and from all possible things, you post THE letter!!!
Πολύ ενδιαφέρων !

Now, for the letter itself, I will admit that... it's ...most of it Greek to me! Not all, but most of it. What I kind of understood from the first glance was the last paragraph, and I could say that for a man preparing(and struggling) to kill himself, he had quite a sense of humour!

For the rest of the letter, I will also admit I went to an online translator because I was too curious to wait till I would have translated myself. Tough luck, the translator didn't help too much(just a few words), so I'll give it a try later and I'll post it here for correction

I tried to translate the letter. Yes, he has a great sense of humour...

It’s time to reveal my tragedy. My biggest fault was my unbridled curiosity, my unwholesome imagination and my effort to learn about all the excitements, without, the most of them, being able to feel them. But the vulgar action that they charge me, I hate it. I only asked for its ideal atmosphere, the ultimate bitterness. I’m not even the appropriate person for that job. My whole past shows it. Each of my reality was repulsive.
I had the vertigo of danger. And the danger that came, I admit it with my heart willing. I pay for those who, like me, they didn’t see any ideal thing in their life, they always stayed prey of their hesitations, or they believed that their existence was a senseless game. I see them, they’re coming more and more, through the centuries. I speak to them. Since I’ve tried all the pleasures!! I’m ready for a disgraceful death. I feel sorry for my poor parents, I feel sorry for my brothers. But I’m leaving with my forehead high. I was sick.
Please send a telegraph, in order to prepare my family, to my uncle Demosthenes Karyotakis, Monis Prodromou street, parodos Aristotelous, Athens.
K.G.K.

And for changing atmosphere. I recommend to those who know swimming not to try to kill themselves through the sea. All this night, for about 10 hours, I was fighting with the waves. I drank plenty of water, but always, without to understand it, my mouth was going up to the surface. So, sometime, when I have the opportunity, I’ll write the impressions of a drowned person.
k.G.K.

Thank you, Maria It was difficult for me to translate it, so thank you for doing this for me

Interesting good bye letter....

Maria mou, I'm leaving town for a few days, so I'll take a break from Greek poetry for now

BUT, not before telling you this:

Thank you for introducing me to such a great poet as Kariotakis.

Thank you for translating not only songs but also poetry for me.

Thank you for all the information you generously offered me.

Thank you for all your help.

Happy New Year See you in 2008!

You're welcome Dya mou. Kariotakis is my very favourite poet, so it was my pleasure. Have nice holidays and a very happy New Year.

Polla filia