Διψάς, του στίχου το πουλί,
της ξενιτιάς τ' αγέρι
μα ο κόσμος έχει ξενιτιές
κι ο κόσμος δεν τις ξέρει

Μην πεις: Δεν καταδέχομαι!,
μην πεις: Κι αχ, πώς να κάμω;
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός,
σαν το ψωμί από χάμω