Δε μπορώ να μην έχω φίλε που να πάω,
δε μπορώ με σκοτώνει ό,τι αγαπάω,
δε μπορώ να πληρώνω κι ας μην έφταιξα εγώ.
Δε μπορώ σ' ένα ψέμα φίλε να ελπίζω
δε μπορώ τη ζωή μου να την χαραμίζω
δε μπορώ να ματώνω κάθε ώρα και λεπτό.
Είναι κάτι βράδια που δεν έχουν τελειωμό
νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό.
Μείνανε τα χρόνια μας με χέρια αδειανά
οι δρόμοι μας δεν μας βγάζουν πουθενά.
Παγωνιά, όποιο σώμα κι αν αγγίζω, παγωνιά...
Παγωνιά, όποιο βλέμμα αντικρίζω, παγωνιά...
Πως τελειώσαν όλα τώρα να πιστέψω δε μπορώ
και σ' αυτούς που με ξεγράψαν έχω κάτι να τους πω.
Από πείσμα θα υπάρχω
κι απ' τις στάχτες μου θα ξαναγεννηθώ.
Δε μπορώ σ' ένα σπίτι άδειο να γυρίζω
δε μπορώ για παλιές αγάπες να δακρύζω
δε μπορώ να ματώνω κάθε ώρα και λεπτό.
Είναι κάτι βράδια που δεν έχουν τελειωμό
νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό.
Μείνανε τα χρόνια μας με χέρια αδειανά
οι δρόμοι μας δεν μας βγάζουν πουθενά.
Παγωνιά, όποιο σώμα κι αν αγγίζω, παγωνιά...
Παγωνιά, όποιο βλέμμα αντικρίζω, παγωνιά...
Πως τελειώσαν όλα τώρα να πιστέψω δε μπορώ
και σ' αυτούς που με ξεγράψαν έχω κάτι να τους πω.
Από πείσμα θα υπάρχω
κι απ' τις στάχτες μου θα ξαναγεννηθώ.