Vasilis Papakonstantinou - Kenourgia mera

Φιλάει τα μάτια μου το φως , καινούρια μέρα
Και ένας ήλιος σαν μαγνήτης με τραβά
Κράτα το χέρι μου μη φύγω στον αέρα
Πες μου αν μείνω πως θα πάνε όλα καλά

Βόλτα στη θάλασσα κι ένας καφές στο κέντρο
Γεμάτη μέρα με όση χώρεσε ζωή
Ξαπλώνω δίπλα σου γυμνός , πεσμένο δέντρο
Δωσ'μου ανάσες για να φτάσω ως το πρωί

Πάμε όπου θέλεις , μόνο πίσω δεν γυρίζω
η νοσταλγία είναι πέτρα στο λαιμό
Ό,τι ξεχνάω , με κρατάει να συνεχίζω
δεν είμαι φύλλο , είμαι το ίδιο το νερό

Τρώει κομμάτια η χαρά από την λύπη
Κόντρα στο φως , το σώμα γίνεται σκιά
Μέσα στα χέρια σου ό,τι έχεις κι ό,τι λείπει
Φόβος κι ελπίδα από τα ίδια υλικά

my eyes hold the light, a new day
and the sun pulls me like a magnet
hold my hand so i don't go in the air
tell me that if i stay everything's gonna be alright

a walk at the beach and a coffee at the city center
the day is full with what life gives
i lie naked next to you, a fallen tree
give me breath to live till the morning

let's go wherever you want, i just won't go back
the nostalgy is like a stone tied to the neck
what i forget stops me from going on
i'm not a leaf, i'm the same water

joy takes "some pieces" from sorrow
against light, the bodies become a shadow
in your arms (there's) everything you've got and missing
fear and hope at the same time